Malawi 2012

Laat ik beginnen met mezelf voor te stellen. Ik ben Anne-Sietske de Graaf een meisje van zestien jaar. Ik heb hoogte en dieptepunten gekend. Ik heb een gebroken hart maar ook liefde meegemaakt. Ik heb angsten voor dingen die voor anderen heel normaal zijn. Ik ben nieuwsgierig, een avonturier. Ik ben een dromer, een denker maar ook een doener.

Mijn dromen verwezenlijken dat is wat ik wil doen. In mijn hoofd ben ik altijd bezig. Bezig met denken of dromen. Dromen over de dingen die ik wil bereiken. Denken over de dingen die ik heb meegemaakt. Alles wat ik meemaak wil ik in mijn gedachten houden.

Zodra ik iets mee maak begin ik in mijn hoofd gelijk zinnen te maken. Zinnen die me helpen met het onthouden. Zinnen die veranderen in teksten. Teksten die door mijn hoofd vliegen. Teksten die ik op papier wil zetten. Teksten die ik bij me wil dragen zonder dat iemand ze leest. Teksten die mij helpen met het leven begrijpen. Die mij helpen met dingen te verwerken. Teksten die uiteindelijk in gedichten veranderen.

Naast dichten is mensen helpen ook een passie van mij. Niet zomaar helpen. Ik wil ze echt helpen. Maakt niet uit wie, als ik ze maar kan helpen. Ik help mijn vrienden als ze het moeilijk hebben, ik help mijn ouders als ze een keer geen eten kunnen klaar maken. Ik help op mijn werk door daar te zijn, ik help de ouders van mijn oppaskindjes door op hun kinderen te passen. Maar deze zomer heb ik écht mensen geholpen. Niet zomaar mensen, nee, de arme mensen.

Ik ben namelijk naar Malawi geweest. In Malawi heb ik samen met 18 andere jongeren drie weken vrijwilligerswerk gedaan. We zijn niet specifiek naar één plek geweest. We hebben op verschillende projecten geholpen en dus ook verschillende dingen gedaan. Zo heb ik bijvoorbeeld een dak gemaakt, schoongemaakt in een ziekenhuis, op bezoek geweest bij weesjes en met de kinderen gespeeld. Daar heb ik de mensen kunnen helpen.

Ik werd er blij van als een kindje voorzichtig naar me toe kwam. En zodra ik ze een beetje aandacht gaf, helemaal opbloeide. Ik werd blij van de ‘thankyou-toespraken’ en ‘blessings’ die we kregen als we een project verlieten. Ik werd blij van de mensen zo blij te zien. Maar ik werd vooral blij van het zien dat het hun echt iets deed. Behalve dat ik blij was, was ik ook geschokt.

Geschokt van de armoede. Geschokt dat ze zo blij waren met ons. Geschokt dat hun heel anders leven dan ons. Geschokt dat hun van dag tot dag leefden en ik al nadacht over mijn toekomst. Geschokt dat ze blij waren met het niets hebben en ik alleen maar meer wil. Maar vooral geschokt van hun levensverhalen.

Ook van deze gebeurtenis heb ik een gedicht gemaakt. Het gedicht klinkt hard, maar daar is het leven ook hard. Ik heb het gedicht gebaseerd op de verhalen die ik daar heb gehoord.

Twee lachende kinderen,
spelen samen op straat.
Ze zijn zo aandoenlijk en lief,
maar de één is wees en de ander HIV positief.

Een vrouw van zeven kinderen,
haar man net vier maanden dood.
En nu komt het gezin al bijna om,
door de hongersnood.

De jongen die daar loopt,
met zijn zusje op zijn rug.
Hij speelt nu als vader,
want zijn papa kwam niet meer terug.

Die man lijkt zo gelukkig en blij,
je weet niet wat hij heeft meegemaakt.
Je hoort zijn verhaal en bent geschokt,
hij is zijn gezin al op jonge leeftijd kwijtgeraakt.

Aan de buitenkant zo gelukkig,
maar het kind dat in hen schuilt.
Dat kind is de enige,
die elke dag nog huilt.

Een heftige ervaring,
ze konden er niet aan ontkomen.
Gelukkig zijn ze er allemaal,
als een sterker persoon uitgekomen. 

moni, malawi!

Dag 1 en 2. Om half vier ben ik met mijn ouders en Monique naar Schiphol gereden. We waren nog maar net van huis toen ik erachter kwam dat ik mijn pinpas was vergeten, een must have voor een vakantie in Malawi. We zijn snel naar huis gereden en weer terug richting Schiphol. Ik moest al vroeg op Schiphol wezen omdat de eerste groep al eerder vertrok en ook zij moesten allemaal een Twinbear mee. Na de Twinbears te hebben uitgedeeld heb ik samen met mijn ouders Monique en franca nog even wat gedronken. En toen opzoek gegaan naar mijn eigen groep. Ook aan hun een Twinbear gegeven. En dan was het toch echt zover, na de bagage gedropt te hebben en heel wat dikke smakkers gehad te hebben, ging mijn avontuur toch echt beginnen: op naar Malawi.

In het vliegtuig deed het tv’tje van mij en Manon het niet. Na ongeveer vier uur hadden we de moed bij elkaar gekregen om aan onze expeditieleiders te vragen of ze van plek wouden ruilen. Zo heb ik toch één filmpje kunnen kijken. In het vliegtuig heb ik amper kunnen slapen dus in Kenia was er een zombie geland. In Kenia aangekomen zagen we dat we 3,5 uur vertraging hadden. We hadden een kidscorner gevonden met heerlijke banken om op te slapen.

We lagen daar nog geen tien minuten of we worden al weggestuurd. Het is voor kleine kinderen: GEZEIK! Nu moesten we een andere manier bedenken om de tijd te doden. Gelukkig hadden we een paar creatievelingen in onze groep. Zo had Maxime bedacht om een ‘wie-maakt-de-origineelste-foto’ wedstrijd te houden. Na heel wat foto’s geschoten te hebben, was er nog geen eens een uurtje voorbij dus moesten we andere ideeën bedenken. Het leek ons wel leuk om een flashmob te houden, op een door ons zelf gezongen ‘kabouterploplied’. Ook al duurde het maar kort alle mensen  vonden het geweldig! Er waren twee grote hallen en we besloten om in de andere hal een ‘pose-freeze’ spel te doen. Iedereen dacht dat we gek waren maar wij hadden er de grootste lol in en de tijd ging zo ook een beetje sneller.

Toen we naar de gate liepen bleek dat dat onze gate niet was. We liepen naar de goede gate toe. Rond half 1 kwam er een beetje beweging in de rij. Om drie uur zaten we dan toch echt eindelijk in de lucht. We hadden nog een tussen stop in Zambia. Maar rond een uurtje of zes konden we dan toch onze voeten zetten op Malawiaanse grond. Een beetje chagerijnig liepen we naar de bagageband en met onze backpacks liepen we naar ons busje. Bij het busje stond Sanne ons op te wachten, zij vertelde ons dat de andere groep geen backpack had. We waren onze vertraging gelijk vergeten en waren super blij dat wij wel onze backpack hadden.

We reden naar het backpackerskamp. Daar hebben we even wat gegeten en toen gelijk naar bed. Ja ja, naar bed: we hadden gewoon een matras. Tijdens het eten was de stroom uitgevallen. Dat gaat nog vaker gebeuren in Malawi. Gelukkig heb ik de wakawaka die meer dan genoeg licht geeft.

Dag 3. Vanochtend hebben we ons eerste ontbijt gehad hier in Malawi en het was lekker. We moesten er iets langer op wachten maar toen hadden we wel een overheerlijke omelet.

We legden onze backpacks in het busje en begonnen onze reis naar Zomba. De busreis was fantastisch. Er kwamen gelijk zoveel indrukken op je af. Kleine huisjes, ingestorte huisjes, vrouwen met teilen water op hun hoofd,  marktjes en kindjes die speeden met vuur.

Onze eerste stop stelde niet veel voor. Er was een wc, een malawiaanse wc dus een gat in de grond en verder was er niet veel. Maar we konden wel even onze benen strekken. Op onze tweede stop hadden we een gewone Westerse wc maar verder ook niet veel te doen.          

Toen we aankwamen bij Pakachere stonden onze tentjes al klaar. We legden onze spullen in de tent en gingen direct beginnen met een soort van speurtocht. We moesten eerst op zoek naar het restaurant “sangalalani’’. Daar gingen we het lokale eten proeven, nsima, het was niet heel erg lekker maar wel te eten. Na iets gegeten te hebben, moesten we wat spulletjes halen op de markt. Ze hadden ons verteld dat we moesten gaan afdingen. Dat was ook heel erg nodig want aan ons ‘blanke’ vroegen ze ongeveer het dubbele bedrag. Maar we kregen de prijs niet heel erg veel naar beneden. We hebben een chitenje (wikkelrok) gekocht die we om moeten doen bij de community uit respect. Behalve een chi moesten we ook ingrediënten kopen voor het avondeten.

’s Avonds mochten we helpen met het koken. Het ‘kipslachten’ hebben we gelukkig overgeslagen omdat we daar voor te laat aankwamen in Zomba. We mochten wel de kip snijden en de vis schoonmaken. Ik heb de kip gegeten en die was heerlijk. Na het eten hebben we de dag nog even geëvalueerd. En toen ons bedje opgezocht.

Dag 4. Vandaag hadden we pannenkoeken als ontbijt, heilig! Na een heerlijk ontbijt gehad te hebben zijn we naar ons eerste project toegegaan, MAWA. Bij MAWA moesten we spelletjes met de kinderen gaan doen. We begonnen met een warming-up.

We hebben verschillende spelletjes met de kinderen gedaan. Ik begon bij de ballonnen, die kinderen vonden het helemaal geweldig. We hebben eerst wat spelletjes en wedstrijdjes ermee gedaan. Maar elkaar op het hoofd slaan en ‘bam’ roepen vonden ze wel het leukste.

Verder hebben we een paar standaardspelletjes gedaan zoals voetbal (geen koeienvoetbal want we waren de bekertjes vergeten), frisbeeën, volleybal en schminken. En typisch Hollandse spelletjes zoals spijkerpoepen, touwtje springen en eierloop.

Het was super leuk om die kindjes zo blij te zien, ik werd er zelf gewoon vrolijk van. Maar aan de andere kant vond ik het best erg dat die kinderen zó blij met ons zijn want dat betekent volgens mij dat ze dan echt niet veel hebben.

Mijn dag kan niet meer stuk, als ontbijt pannenkoeken daarna super leuk gespeeld met de kindjes en nu als lunch ook nog eens hamburgers! Jammer dat na dat ik dit gezegd had het ineens keihard begon te regenen. Gelukkig zaten we binnen en was het droog toen we klaar waren met lunchen.

Na de lunch hebben we les gehad in Chicewa's, de taal die ze hier spreken. Daar hebben we de basisgesprekken geleerd. Zo betekend Moni bijvoorbeeld Hallo. Ik besefte me toen dat het kindje die vanochtend Moni naar me roepte geen Money maar Hallo bedoelde. En ik had met me domme kop geantwoord dat ik geen geld had.  

’s Avonds gingen we de stad in. Daar heb ik 8000 kwacha gepind (350-380 kwacha is 1 euro). Van de helft van dat geld heb ik een mobiel gekocht. En nog 200 kwacha uitgegeven aan eten. Voor ons is dit super goedkoop maar de meeste mensen hier verdienen ongeveer 300 tot 500 kwacha per week.

Dag 5. We moesten ons rugtasje inpakken voor de komende twee dagen, want de backpacks laten we liggen bij Pakachere. We moesten een klein stukje lopen en daar stonden 24 fietstaxi's klaar. Een fietstaxi hield een gewone fiets in met een kussentje achterop waar wij konden zitten. Het was een hele ervaring om van de bergen af te sjeesen.

Bij YODEP aangekomen hadden we een warm welkom. Er stonden een paar vrouwen die zongen: 'we are happy to see of you'. Ze waren allemaal heel vriendelijk en hartelijk tegen ons. We hadden onze tenten opgezet en toen kregen we wat informatie over het project zelf. Ze legden ons uit dat de ouderen worden geisoleerd en vergeten omdat ze geen nut meer geven. Het project YODEP wil die mensen uit de isolatiezone halen en wel aandacht aan ze besteden.

We werden opgedeeld in drie groepen. De ene groep ging naar een blinde vrouw om een vloer te maken, de andere groep ging helpen met een douche te maken en ik ging met mijn groepje (Maxime, Manon, Carmen, Lisa, Ilse en Famke) helpen met een nieuw dak maken. Ik mocht op het dak klimmen en heb vanaf daar eerst het oude dak eraf gehaald en daarna het nieuwe dak erop gezet. Op het dak was het heel erg onstabiel. En toen ik met een groot mes de kleine takjes stuk mocht hakken viel er ineens een grote tak. Ik ben gelijk van de grote takken afgegaan en gaan staan op de bakstenen.

Op de plek waar we het dak maakten hadden ze suikerriet. We moesten met onze tanden de harde schil ervan af trekken en vervolgens op het suikerriet kauwen tot er geen smaak meer aan zat. Het was lastig om de schil er af te krijgen, maar het was wel lekker.

Terug op YODEP kwamen er allemaal kindjes naar me toe die klapspelletjes wouden doen. Ik begon met klappen en ineens begonnen de kinderen papagaaitje leef je nog te zingen. Ik begon met ze mee te zingen en al gauw heb ik een stuk of 30x papagaaitje leef je nog geklapt. In de avond hebben we lekker avond gegeten en verder niet heel veel meer gedaan.

Dag 6. Vandaag ging Sanne al vroeg weg naar Lilongwe om te kijken voor de backpacks. De overgebleven groep werd opgesplitst in tweeën. De ene groep ging het dak afmaken en de andere groep ging schoonmaken in het ziekenhuis. Ik moest gaan schoonmaken in het ziekenhuis. De weg erheen was al een hele belevenis, naar beneden, weer omhoog en over de riviertjes.

In het ziekenhuis kregen we handschoentjes, een mondkapje en een schortje. Ze hadden in het ziekenhuis nog niet iets om schoon te maken dus mochten we het gras vegen. Ik vond het niet heel geweldig maar wel een ervaring om het ziekenhuis gezien te hebben.

Als lunch hadden we weer eens rijst en kip. Na de lunch gingen we eerst even met de kindjes spelen en daarna hadden de mensen een traditionele dans voor ons georganiseerd. Natuurlijk wouden ze dat wij met ze mee gingen dansen, dus deden wij dat. Het was heel gezellig maar op een gegeven moment werd het dansen tegen elkaar aanrijden en had ik het wel weer gezien. Na met de ouderen gedanst te hebben gingen we een spel doen met de kleintjes: Mingo, Mingo.

Heel veel kindjes zijn hier HIV positief of hebben een andere aandoening en alsnog zijn ze hier 10000x gelukkiger dan ons. Echt mooi om te zien hoe gelukkig ze zijn met bijna niks. Er was één meisje, Kadala, die had een glimmend snoeppapiertje gevonden. Ik had dat snoeppapiertje gevouwd en opgerold tot een ring. Daar was zij zó blij mee, ze liet hem aan iedereen zien.

In de avond hebben we even avond gegeten, tijdens het avondeten belde Sanne op dat ze wel de backpack van Carmen had maar de anderen backpacks lagen op het vliegveld een uurtje van ons basiskamp vandaan. Na het eten hebben we de afgelopen twee dagen geëvalueerd en toen naar bed.

Dag 7. Tijd om YODEP te verlaten. Ik heb ’s ochtends nog even wat foto’s gemaakt van YODEP.  Na het ontbijt werd er aan ons gevraagd om in een kring te gaan zitten. Dat deden we een man begon te praten, hij bedankte ons, onze ouders, de overheid en de expeditieleiders dat we waren gekomen. Hun dankbaarheid hier is zo groot. Nadat de man had gesproken stond er een ander iemand op om ons te bedanken, dit gebeurde een paar keer en toen gingen ze hun volkslied voor ons zingen.

Het busje kwam al aanrijden maar een deel van de groep moest nog op YODEP blijven. Ik bleef op YODEP en speelde nog even met de kinderen. We hebben nog even met ze gedanst en beetje klapspelletjes gedaan. En daarna zijn ook wij terug gegaan naar het basiskamp. Daar heb ik genoten van een heerlijke douche, een koude maar dat vond ik helemaal niet erg.

’s Middags zijn we even over de markt gegaan, daar heb ik een houten bordje van Afrika en twee chitenjes gekocht. Bij het basiskamp hebben we onze maten laten opmeten. Een man maakt van de chitenjes broeken. Als we bij het project LIYO zijn kunnen we onze broeken ophalen.

Verder hebben we vandaag niet veel gedaan, genoten van het mooie weer en ’s avonds gegeten en mijn blog eindelijk getypt. En we hebben een heleboel vrolijke mensen in de groep want iedereen heeft eindelijk zijn backpack.

Dag 8. Vandaag zijn we optijd opgestaan. We moesten onze tas pakken voor de komende vier dagen. Want we komen dinsdag pas weer terug op ons basiskamp waar onze backpacks zijn. We zijn naar onze kampeerplek gereden in Liwonde. We kamperen op BAOBAB'S het is erg mooi. We hebben eerst onze tent opgezet en even gerelaxt en vervolgens genoten van een heerlijke lunch: Quiche met salade. Tijdens de lunch werden geroepen want er bleken olifanten in onze achtertuin te lopen.

Toen iedereen een paar foto's van de olifanten hadden geschoten moesten we weer terug want onze Jeeps stonden klaar om naar het Safaripark te rijden. Nog voor we het safaripark inreden hadden we al een paar apen gespot. In het safaripark zelf hadden we veel impala's, zwijnen en waterbokken gezien. We hadden ook nog een beetje geluk want we  hebben een stuk of 20 olifanten gezien. Het was erg leuk om al die olifanten te zien en het landschap was er ook prachtig.

Rond een uurtje of zes reden we terug naar het kamp. Daar hebben we nog even gechillt en toen was het tijd voor het avondeten: een 3gangen menu. Na het eten hebben we met een paar bij het kampvuur gezeten en liedjes gezongen. En daarna mijn bed opgezocht.

Dag 9. Vanochtend had ik mijn wekker vroeg gezet zodat ik kon douchen. Ik heb een heerlijke koude douhe gehad. En mijn spullen gepakt zodat we na het ontbijt gelijk naar onze volgende kampeerplek konden rijden op het Zomba Plateau. De plek waar we kampeerden was prachtig. Naast onze kampeerplek was een klein riviertje met stenen en een watervalletje. Erg mooi.

We hebben geluncht en daarna onze spullen gepakt voor de bergwandeling. Er werd ons geadviseerd om geen open schoenen aan te doen. Maar ik had natuurlijk met mijn domme hoofd mijn dichte schoenen in mijn backpack gelaten. Dus ik moest vier uur lang op mijn birkenstocks over zandpaadjes, hobbeltjes, stenen en gewone wegen. Maar het lukte makkelijk.

Op weg naar de top waren we al een paar prachtige watervallen tegen gekomen. Boven aan was het helemaal prachtig. We hadden een heel mooi uitzicht over Zomba. Het was er echt heel mooi, dus hebben we daar natuurlijk even een mini-fotoshoot gehouden. En zijn vervolgens aan onze klim naar beneden begonnen. 

Rond een uurtje of zes waren we weer terug op het kamp. Het weer was ondertussen flink afgekoeld dus heb ik mijn warme pyjama aangedaan. En toen gaan eten. Tijdens het eten maakte Michael een kampvuur voor ons klaar waar we lekker konden opwarmen. Na het eten zaten we nog met zijn allen bij het kampvuur en daar hebben Michael en Joy hun levensverhalen verteld. Het was erg heftig om te horen wat hun allemaal hebben meegemaakt. De mensen hier in Malawi noemen ons helden omdat wij van zover zijn gekomen om hun te helpen. Maar zij, zij zijn de echte helden!

Na de verhalen gehoord te hebben gingen we naar onze tent. In de tent was het super koud. Deze nacht heb ik bijna niet geslapen vanwege de kou. Gelukkig had ik mijn warme pyjama en hadden we nog een extra deken gekregen. Maar alsnog was het erg koud, het was die nacht ook -3 graden hoorden we de volgende dag.

Dag 10. Ik werd al vroeg voordat de wekker ging wakker. Om de tijd te doden ben ik maar een beetje in mijn boekje gaan schrijven. Toen de wekker eindelijk ging maakte ik me klaar om te ontbijten. Na het ontbijt pakten we onze tas en bouwden we de tent weer af.

De avonturen en relaxdagen zaten er op, het was tijd om weer naar een project te gaan. We reden naar het project LIYO. Op LIYO hadden we niet zo'n hartelijk ontvangst als op YODEP. Het was er allemaal veel zakelijker. Nadat we onze spullen hadden gedumpt zijn we naar een overdekt plekje gelopen. We moesten op stoelen gaan zitten die ze voor ons hadden klaar gezet. Het waren hele rare stoelen ze hadden namelijk maar 3 poten. We kregen wat informatie over wat LIYO doet en wat wij moesten gaan doen bij LIYO.

Het eerste wat we bij LIYO gedaan hebben, is op bezoek gegaan bij een dorpshoofd. Het was een oude vrouw, ze kon geen engels, maar Michael vertaalde alles voor ons. Ze vertelde dat haar dorp 1000 inwoners heeft en dat al die mensen verdeeld zijn over 25 huisjes. Dat lijkt mij erg onwaarschijnlijk dus waarschijnlijk is er ergens een vertaalfout gemaakt.

Na het bezoek aan het dorpshoofd zijn we terug gegaan naar LIYO om daar te lunchen. In de middag zijn we in drie groepen opgedeeld. De een ging een dak bouwen de ander een wc maken en ik ging met mijn groep naar een speelplaats voor kinderen. Daar hebben we verschillende spelletjes gedaan. En heb ik de Twinbears uitgedeeld. Erg leuk om te zien hoe blij ze er mee waren. 

In de avond hebben we even wat gegeten en ik ben vervolgens mijn tanden gaan poetsen en naar bed gegaan. In bed heb ik nog even in een tijdschriftje gebladerd en een beetje muziek geluisterd.

Dag 11. We zijn vandaag met dezelfde groepjes als gister gaan werken. Wij gingen met ons groepje naar een stuk grond om daar de plantjes water te geven. Het was een hele klim om daar te komen, op de plek hadden ze maar twee gieters dus we hebben niet heel veel kunnen doen. We moesten een paadje af om daar de gieter te vullen en vervolgens de plantjes water geven. Ze vertelden ons dat de winst van de plantjes werd gebruikt om de weesjes te verzorgen.

Ons volgende bezoek werd daarom naar de wezen. Het was heel erg om te zien hoe ze leefden. Meestal zorgde de oudere broer of zus voor ze. Maar vaak waren de oudste van het gezin net 14. We zijn langs drie huizen geweest met wezen. En daarna zijn we naar een moeder geweest. Deze vrouw was moeder van zeven kinderen. Haar man was net vier maanden overleden. Het geld dat de moeder had werd uitgegeven aan het huren van haar huis. Vaak bleef er niet genoeg geld over om haar gezin te verzorgen. Ze aten dus vaak een paar dagen niet. Onze laatste homevisit was bij een oude vrouw. Zij was een ander dorpshoofd, haar dorp bestond uit 4000 mensen verdeeld over 300 huisjes. Er woonden dus in veel huisjes 14 mensen.

Na de huisbezoeken zijn we terug gegaan naar LIYO om daar te lunchen. Tijdens de lunch kregen we onze broeken. Ze waren erg leuk en hadden afgesproken om ze aan te doen als we naar huis gingen. Na de lunch hebben we de spullen gepakt en zijn we gaan voet en volleyballen met de mensen van LIYO en wat kinderen die daar al aan het spelen waren. Het was erg warm en benauwd. Sommige deden sportief mee, anderen zaten aan de kant en ik was met een paar gewoon een beetje rustig aan het volleyballen.

Rond een uurtje of vier gingen we de busjes in terug naar het basiskamp. Ik ging met een klein groepje eerst nog even een marktje op om wat souveniertjes te halen. En om voor de laatste keer te pinnen want bij Cape Maclear kon dat niet meer.

We waren vlak voor het avondeten thuis, dus we konden meteen aan tafel schuiven. Na het eten ben ik gelijk gaan douchen, koud maar dat ben ik nu wel gewend. Het was in ieder geval heel fijn om al dat vuil van mn lichaam af te spoelen. Toen ik onder de douche vandaan kwam hadden ik en Dieske nog wel trek en hebben we een pizza besteld. Behalve dat het een bodem had, er kaas op zat en tomatensaus was het echt geen pizza te noemen. Het smaakte gewoon als een soort van brood met tomatensaus kaas en alle groentes die ze hadden. Maar goed, het idee dat we een pizza hadden maakten ons al een stuk blijer.

Dag 12. Vanmorgen hadden we pannenkoeken als ontbijt. Het was erg lekker maar nadat we één pannenkoek ophadden was de stroom uitgevallen en konden we niet meer pannenkoeken maken. Na het ontbijt gingen we ons klaar maken voor het laatste project.

Na 10 minuutjes gereden te hebben kwamen we al aan op CHAYOF. Dit keer hadden we weer een warm ontvangst. En nu ook van de kinderen. We werden opgedeeld in twee groepen. De ene groep ging voetballen en ik ging met de rest naar een schooltje. Daar hebben we een paar lessen gevolgd. We zaten met ongeveer 150 kinderen in èèn lokaal.

We gingen eerst even met de kinderen dansen en spelen. Daarna moesten de kinderen verschillende rijtjes opnoemen, het alfabet, de weekdagen maanden etc.  Alle kinderen schreeuwden luidkeels de rijtjes mee. Het was een hel voor mijn oren.

Het volgende vak dat volgde was godsdienst. Iedereen moest stil zijn, als iemand wat zei werd die eruit gestuurd. De leraar begon te vertellen over hoe David Goliath vermoord had. Alle kinderen waren stil en luisterden aandachtig. Toen hij klaar was met het verhaal, ging hij er vragen over stellen. Had het kind het goed beantwoord ging de hele klas voor hem klappen. Had die het fout dan deden ze niets.

Na godsdienst luidde de leraar de bel. Dit was het teken dat het pauze was. De kinderen stormden als wilde beesten naar buiten om te spelen. Buiten hadden ze een wip, glijbaan en schommels om op te spelen. Maar zodra wij buiten kwamen waren wij de attractie. Heel veel kinderen kwamen naar me toegerend. Iedereen wou worden opgetild. Zodra ik er eentje had opgetild hingen er al vijf aan mijn benen omdat zij ook opgetild wouden worden.

Toen de leraar de bel weer luidde dat de pauze aardrijkskunde kwam de andere helft van onze groep terug en was het voor ons tijd om te lunchen.over was, was het tijd voor aardrijkskunde. Ze kregen les over de verschillende meren in Afrika. Ook over Lake Malawi waar wij de volgende dag heen zouden gaan. Toen de les af was en de leraar weer vragen had gesteld. Kwam de andere helft van onze groep terug en was het voor ons tijd om te gaan lunchen.

We werden naar een ander lokaaltje gebracht, dit lokaaltje had wel schoolbanken. Alleen was het tafeltje zo klein dat er niet eens een schrift op zou kunnen liggen. We kregen onze lunch, rijst met kip voor de verandering. Michael vertelde ons dat we erna naar een toneelstuk gingen kijken en ze een disco voor ons georganiseerd hadden. 

Van het toneelstuk snapte ik niet veel. Het was een voorlichting voor de kinderen. Dus ze spraken hun taal. Waar ik net aan ''Hallo hoe gaat het'' van versta. Volgens mij ging het over een vrouw die aids had en het liet behandelen bij een medicijnman in plaats van een dokter en toen werd het alleen maar erger. De kinderen vonden het in ieder geval erg grappig want die bleven maar lachen.

Toen het toneelstuk af was hadden we een disco. Eerst gingen we in een grote groep staan en werden er steeds twee uitgekozen die moesten dansen. Daarna draaiden we het volume op het maximum en gingen we allemaal dansen. Ook hier verstaan ze ''de ander aanrijden'' onder dansen. Je werd van alle kanten aangereden. Na heel wat keren aangereden te zijn hield ik het voor gezien. Daarna ben ik nog even terug gegaan met een paar kindjes om mee te dansen.

Het plan was om rond een uur of zeven terug te gaan naar pakachere. Maar om vijf uur gingen we al avondeten en rond een uurtje of zes liepen we terug naar de busjes om in Pakachere nog even te douchen. Ondertussen hadden de andere kinderen de tent van Melvin vol met ballonnen gestopt. En toen die grap geslaagd was hebben we de ballonnen verplaatst naar de tent van Joy en Michael.

Dag 13. Het plan was om vandaag vroeg te vertrekken en te ontbijten in de busjes. Maar het ene busje kwam maar niet. En toen het er eindelijk was, brak het touw waar we onze matrassen mee vastbonden dus moest er nieuw touw gehaald worden. We hebben tijdens het wachten ontbeten en na ongeveer drie uur konden we dan toch eindelijk vertrekken.

Dit keer niet naar een project maar naar Lake Malawi, een van de vijfhonderd wereldwonderen. Onderweg zijn we een keertje gestopt bij een marktje. Toen we een paar uurtjes onderweg waren konden we van ver het meer al zien. Het zag er prachtig uit.

 Aangekomen bij Cape Maclear zag het er zo mooi  uit. Adembenemend gewoon. Jammer genoeg mochten we niet in het meer zwemmen omdat er parasieten in zaten. Erg jammer want dat water riep ons gewoon. Gelukkig konden we wel lekker zonnen.

In de avond hadden we een BBQ, het was niet heel geweldig maar alsnog lekker. Met gevulde buikjes gingen we spelletjes spelen. Skipbo, Jamesen en liegen. Het was zo leuk en gezellig dat we ver na de avondklok naar bed gingen. Gelukkig hoefden we de volgende dag niet mega vroeg op.

Dag 14. Om acht uur zaten we allemaal heerlijk te smullen van het ontbijt. Want om negen uur stond er een boot voor ons klaar waar we mee het meer op gingen. We poetsten onze tanden, pakten onze spullen en sprongen in de boot.

We scheurden over het water naar het eiland aan de overkant. Daar waren rotsen waar we een beetje op klommen en foto's bij maakten. Terwijl de bestuurder samen met zijn maten visjes gingen vangen in het water. Ze vonden het zelf helemaal geweldig dat ze er een vongen. Al duurde dat wel een uur.

We gingen weer terug in de boot en naar een plek op het meer waar adelaars leefden. Daar gooiden we visjes in het water en er kwamen vijf adelaars op af. Het was een heel mooi boottochtje en hebben onze ogen uitgekeken.

De rest van de dag hebben we gezond , spelletjes gedaan en zijn we even een marktje opgeweest. Het marktje stelde niet veel voor. Het waren zes kraampjes en bij vier van de zes verkochten ze hetzelfde. Omdat we blank waren werden we ook nog lekker afgezet ookal hadden we al meer dan de helft afgedingd.

In de avond heb ik heerlijke pannenkoeken gehad. Na het eten zijn we weer spelletjes gaan doen. En ook vandaag ver na de avondklok onze tenten ingegaan.

Dag 15.  Vanochtend hoefden we pas om elf uur te ontbijten, maar ik was om zus uur al wakker. Gelukkig waren Lianne en Dieske ook al rond een uurtje of zeven wakker en samen zijn we om 8uur naar het marktje gegaan. Daar heb ik nog een armbandje gekocht. Rond een uurtje of tien zijn we weer naar onze verblijfplaats gegaan en hebben we nog even gezond voor we aan het ontbijt aanschuifden.

Na het ontbijt hebben we onze tenten ingepakt en zijn we aan onze tocht begonnen terug naar Lilongwe. We hebben heel wat uurtjes in het busje gezeten maar kwamen aan het eind van de middag dan toch aan op onze startplek.

We zetten onze tentjes op, sommige gingen zwemmen en ik ging met een paar andere spelletjes spelen en poolen. Voor het avondeten moesten we met het busje ergens heen. Ons werd niet verteld waarheen. We kwamen aan en zagen een heel mooi hotel. Met een heilig bordje: Italia restaurant. We aten na al die keren kip en rijst een keer pizza. En het was heerlijk. Tijdens het eten hebben we bedankjes aan Michael en Joy gegeven. En heb ik iedereen in mijn boekje laten schrijven.

 Na het eten hebben we weer spelletjes gedaan en heb ik mijn backpack ingepakt. We kregen te horen dat onze groep al om half acht in het busje moest zitten richting het vliegveld. Alsnog lagen we pas om een uur in onze tent.

Dag 16. Vanochtend voor de laatste keer wakker geworden in Malawi. Het was tijd om weer terug naar huis te gaan. Om kwart voor zeven zaten we aan het ontbijt. Na ontbeten te hebben zijn we naar het vliegveld gereden en daar hebben we een beetje spelletjes gedaan totdat de andere groep erook was. 

We hebben afscheid genomen van Michael en Joy. En zijn gaan inchecken. Er was geen winkelparadijs zoals bij schiphol. Er waren twee kleine winkeltjes, daar heb ik nog Malawi Gin gekocht voor mijn broer en voor mijn vader sausjes. Voor de rest hebben we alleen maar gewacht zonder iets te kunnen doen.

We liepen naar de douane en daar was het tijd om afscheid van een deel van de groep te nemen. Met de helft van de groep gingen we in de rij staan voor onze vlucht naar Kenia. Gelukkig hadden we geen vertraging. Maar de echte uitdaging kregen we nog. Zeven uur wachten op onze vlucht in Kenia.

De vlucht verliep goed en we kwamen mooi optijd aan in Kenia. Daar ben ik alle winkeltjes ingelopen en heb ik heerlijke chocola gekocht. Daarna heb ik een beetje spelletjes gedaan. En toen was het al tijd om te gaan avondeten. Na het avondeten ben ik met een paar op de grond gaan zitten en hebben we foto's gemaakt. Voor we het wisten was het al tijd om naar de plek te gaan waar we hadden afgesproken.

We liepen naar de plek toe en ondertussen horen we een stem iets over de vlucht Kenia-Parijs omroepen. We konden het niet goed verstaan, maar toen we bij de plek waren waar we afgesproken hadden, kregen we te horen dat onze vlucht gecancelled was. We moesten een briefje invullen zodat we een visum kregen voor Kenia. En vervolgens naar een bus lopen. De bus bracht ons naar een vijfsterrenhotel. Het was ondertussen al 1 uur 's nachts maar de vliegmaatschappij was verplicht om ons een diner aan te bieden. Dus om half twee 's nachts zaten wij aan een heerlijk biefstuk. 

Dag 17. Normaal gesproken zouden we vandaag in de ochtend al thuis zijn. Maar dat is dus wat later geworden. We werden vanochtend om vijf uur gewekt om te ontbijten. En om zes uur stond de bus voor de deur om te vertrekken naar het vliegveld. We gingen naar de gate en na wat gedoe zaten we dan toch eindelijk in het vliegtuig. Op het tv'tje was niet veel interessants te zien. Ik heb me ipod aangezet en ogen dicht gedaan. Alleen lukte het niet echt om te slapen. Maar met Manon ben ik de vlucht doorgekomen.

Rond een uurtje of zes waren we weer in Europa. We waren nog maar een uurtje vliegen verwijderd van Nederland. Maar dat uurtje vliegen werd uitgesteld naar de volgende dag want ook in Parijs moesten we een nachtje overnachten in een vijfsterrenhotel. Helemaal niet erg natuurlijk maar daar zaten wij echt niet op te wachten. Iedereen was chagerijnig en elk scheldwoord is bijna wel langsgekomen.

Drie van onze groep hebben de trein gepakt en zijn zo naar huis gegaan. De rest is weer in een bus gestapt en naar het ibbishotel gebracht. Toen ik naar binnenliep liep er voor mij een chinese vrouw, met een Louis Vuitton tas en een burberry zonnebril op. Het was een heel luxe hotel en we hadden allemaal een eigen kamer gekregen. Mijn eenpersoonskamer bestond uit drie bedden een heerlijke douche en een prachtig bad.

Om half tien moesten we benenden zijn om gebruik te maken van een heerlijk Frans buffet. Er lag werkelijk van alles van sla tot slakken en ga zo maar door. Het eten was super lekker en ik had eindelijk weer een normale ijsthee.

Ik ging rond elf uur naar bed en het was erg raar om te zien dat het schemerde. In Malawi was het elke dag om zes uur 's avonds al pikdonker. Ik heb nog even tv gekeken en ben toen gaan slapen.

Dag 18. Ik had de wekker verkeerd gezet dus die ging al om kwart over vier in plaats van kwart over vijf. Ik kon niet meer slapen dus heb optimaal gebruik gemaakt van mijn douche. Daarna heb ik mijn spullen gepakt en ben ik naar beneden gegaan om te ontbijten. Het ontbijt bestond ook uit een buffet. We hebben lekker gesmuld en moesten daarna gelijk de bus in.

Om acht uur zaten we dan toch eindelijk in het vliegtuig naar Amsterdam. Na een uurtje vliegen was het al tijd om te landen. Op de polderbaan dus we moesten wel lang taxiën. Maar om half tien waren we dan toch bij de bagageband.

Op het moment dat je denkt dat er niks meer mis kan gaan en je alles hebt gehad, kon het toch nog meer mis gaan. Niet alle backpacks waren namelijk met de vlucht mee gekomen. We moesten onze gegevens achterlaten. Het duurde allemaal erg lang. Maar uiteindelijk konden we dan toch door de deur lopen. Waar al onze ouders ons stonden op te wachten. Het was erg fijn om weer home sweet home te zijn!